BRUSSEL - In Belgische studentensteden worden op 17 februari acties gevoerd omdat België dan het wereldrecord regeringsvorming gaat breken. Initiatiefnemers hebben het over de Frietrevolutie, ''omdat frieten een symbool van ons land zijn".

De naam verwijst naar historische omwentelingen in onder meer Tunesië (Jasmijnrevolutie), Oekraïne (Oranjerevolutie) en Portugal (Anjerrevolutie). De studenten zijn bezorgd over het huidige politieke ontwikkelingen, die het land steeds meer verdelen in een Nederlandstalig en Franstalig deel.

België zit op 17 februari 249 dagen zonder nieuwe regering na de verkiezingen van 13 juni. In Gent gaan 249 mensen uit de kleren ''voor de solidariteit". Of België het wereldrecord volgende week werkelijk afpakt van Irak, is niet helemaal duidelijk. Volgens sommige bronnen is dat pas op 30 maart.

Uit: Het Parool 09-02-11

Het authentieke Belgische frietkot staat onder druk. Veel frietkoten zijn al verdwenen door strenge wetgeving van Belgische gemeentes. Gevonden via het NRC en het hele verhaal van Laurent Thomet (in het Engels) staat hier op Yahoo! News.

Wel een jammere ontwikkeling, immers hygiëne schmygiëne en welstand schmelstand, gewoon lekkere vieze vette frietjes uit een aftands kot. Bovendien hebben ze in België wel iets beter te doen lijkt me.

TORONTO - Een blik op de deelnemers tijdens het wereldkampioenschap poutine eten in Toronto en je eetlust is bedorven. Tijdens het onsmakelijkste eetfestijn ter wereld is het de bedoeling om in tien minuten tijd zoveel mogelijk van het Canadese goedje naar binnen te werken.

De meeste mensen buiten Canada hebben er nog nooit van gehoord, maar in Canada is poutine een gewaardeerd nationaal gerecht. Het bestaat uit friet, bedekt met onrijpe kaas en overgoten met jus.

Winnaar Pat 'Deep Dish' Bertoletti uit Chicago schrokte in tien minuten 5,9 kilo op. De 24-jarige Amerikaan won er 750 dollar mee. Maar of dat het waard was? Bron: Algemeen Dagblad

Hoewel we allemaal weten dat alleen België en Nederland een echte frietcultuur kennen, kom je friet overal op de wereld tegen, zeker in gebieden met wat meer toeristen. Vrijwel altijd gaat het dan om een handjevol matig gebakken frietjes die als bijgerecht worden geserveerd. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik vorige week in de Bosnische hoofdstad Sarajevo door een reisgenoot werd gewezen op een zaak die puntzakken friet verkocht. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen, dus toog ik vol goede moed richting Stari Grad, het beroemde oude centrum van Sarajevo.

Na een korte wandeling langs de rivier Miljacka kwam ik aan in Baščaršija, de Ottomaanse wijk die het oude hart van Sarajevo vormt. Eenmaal de straat Sarači ingelopen zag ik aan de linkerkant al snel een ćevabdžinica (kebabzaak). Hier stond inderdaad friet op de menukaart dus ik in mijn beste Bosnisch: "za mene jedan pomfrit veliki molim vas" hoor ik tot mijn verbazing: "samo pomfrit mali"; ze hadden dus alleen kleine porties (hoewel er op de menukaart ook een grote friet werd aangeboden). Dus ja, dan maar een kleine portie.

Na een paar minuten wachten kreeg ik inderdaad een puntzak, weliswaar gemaakt van karton, maar toch wel degelijk gevormd als een puntzak en niet als zo'n Amerikaans rechthoekig geval. De zak werd gevuld met een redelijke hoeveelheid frietjes en nadat ik de vraag "majoneza?" met "da!" beantwoord had werd er bovendien nog wat saus op gedaan. Voor deze zak friet 'met' betaalde ik 2.00KM (€1,02), een prima prijs gezien de locatie midden in het toeristische centrum hoewel je in Bosnië makkelijk nog goedkoper kunt eten door bijvoorbeeld naar de buregdžinica (soort warme bakker) te gaan.

De frietjes waren erg stevig gebakken en daardoor wel krokant, maar ook iets te hard. Verder waren ze duidelijk te zout, maar dat lijkt emblematisch voor de Bosnische keuken. De frieten waren daarentegen niet overdreven vet, iets waar veel andere lokale gerechten zich wel schuldig aan maken. De saus die als mayonaise verkocht werd was een hele dunne witte saus met groene stukjes en een milde kruidensmaak; goed te eten, maar wel iets compleet anders dan wat men in deze streken onder mayonaise verstaat. Al met al niet de perfecte portie friet, maar een prima ervaring gezien de verrassende locatie ver op de Balkan. Helaas heb ik niet onthouden wat de naam van de zaak was, of wat het precieze adres was, maar iedereen die op zoek is naar friet in Sarajevo kan natuurlijk zelf op stap gaan en in het oude centrum zou het wel moeten lukken.

Tot slot nog een tip van een ander kaliber; het is niet bepaald nauw gerelateerd aan friet, maar wel een lekkere snack met aardappel die in Bosnië en Herzegovina erg populair en wijdverspreid is: Krompiruša. Een instructief filmpje hoe je het kan maken staat op YouTube.

Wanneer je aan friet in Groot-Brittanie denkt, zie je al snel de legendarische 'Fish and Chips' voor je, gewikkeld in vet krantenpapier overgoten met azijn en zout. En dat is natuurlijk nog steeds de kern van de Britse frietcultuur.

Maar een weekendje in Cambridge liet zien dat friet in Engeland nog meer kanten kent. Er zijn ook meer continentale friettenten waar je binnen kan kopen voor een (eventueel vegetarische, zie foto) burger of andere snack met een bord friet. Geleverd met azijn, ketchup of mayonaise naar keuze. Ook staat in pubs de '(veggie) Burger with Chips' af en toe op het menu.

Ook in Londen zijn er straten met een 'Fish and Chips' tent om de paar meter. Groot-Brittanie lijkt dus - in tegendeel dan soms bericht wordt - een levende en bloeiende frietcultuur te kennen. Misschien dat frietopia.co.uk toch nog ooit het levenslicht ziet.