Afgelopen weken was er een aantal friet-/snackgerelateerde nieuwtjes. Sommigen van jullie hebben het misschien al gelezen (en dan is het dus oud nieuws), maar diegenen die er tot nu toe overheen gelezen hebben wilde ik het niet onthouden.

In het Isala-ziekenhuis in Zwolle is een medewerker geschorst na het bakken van friet op de operatiekamer. Om niet ontdekt te worden hing hij een briefje met 'pas op, ebola' aan de deur. Dat friet verantwoordelijk wordt gehouden voor dichtslibbende aderen is niet nieuw, maar op deze manier wordt friet ook nog verantwoordelijk voor infecties tijdens operaties, en dat is toch niet zo'n goed idee.

Bij Geenstijl maken ze zich intussen zorgen om de Lidl die een 100% halal frikandel als "oosterse specialiteit" in de markt zet. Dat een frikandel halal is lijkt me een verbetering omdat dan toch zeker de afkomst van het vlees bekend moet zijn. Of het positioneren van de oer-Hollandse frikandel als exotische snack een slimme zet van de afdeling marketing is, daar kan je dan weer aan twijfelen.

Tot slot stond in het Algemeen Dagblad een interview met ondernemer Jitse Groen die multimiljonair is geworden met zijn bezorgimperium Thuisbezorgd.nl. Dat hadden wij kunnen zijn als we iets ondernemender waren ingesteld. Helaas, pindasaus.

Vorige week in het zesuurjournaal en op nos.nl, een reportage vanuit Napels. Napels in Campania, Zuid-Italië dus. Een stad en een streek bekend om de buffelmozzarella, caprese-salade, spaghetti aglio e olio, spaghetti alla puttanesca, rode wijn, limoncello en natuurlijk de Napolitaanse pizza.

Maar wat blijkt nu, de stad en haar oorspronkelijke keuken worden geterroriseerd; niet door zwerfvuil en niet door de Camorra dit keer, maar door overal openende frietzaken! En niet eens zwaar geïtalianiseerde patateria, maar duidelijk op het Amsterdamse frituur gebaseerde patatzaken met Nederlandse bintjes, olie, mayonaise, en bakwanden. In het filmpje van correspondent Rop Zoutberg komen friettenten langs met namen als Chipstar, Queen's Chips, Chipstreet en Chipsy met felle geel met blauw/paarse uithangborden die kingsize-maten van 900 gram verkopen. Eigenlijk dus dertig regelrechte kopieën van Manneken Pis!

Komend voorjaar is het vijftien jaar geleden dat de oprichters van Frietopia¿ voor het laatst met z'n allen even in Napels waren. Aangezien Amsterdam het nieuwe Brussel is, en Napels het nieuwe Amsterdam wil ik graag peilen of er animo is voor een friettochtje die kant op.

En alweer is er een boek uitgebracht over friet. Of, nouja, een boek getiteld `Nationaal snack handboek' heeft allicht iets met friet te maken. Een recensie komt denk ik nog, maar voor de liefhebber is er weer een nieuwe aanwinst voor in de boekenkast. Het boek is samengesteld door Ubel Zuiderveld, een horecajournalist (of zoals dat tegenwoordig dan moet heten `foodservicewatcher'). Hij was ook jarenlang hoofdredacteur van de Snackkoerier.

Verder vonden ze het bij thuisbezorgd.nl nodig om nog eens een oude discussie aan te zwengelen over of het nou `friet' of `patat' moet heten. Volgens mij is er weinig nieuws meer te zeggen, zie bijvoorbeeld dit artikel op onze wiki. Het is een regionaal ding, en dat zal ook wel zo blijven. Oh, en wat zegt het snackhandboek erover? De voornaamste toevoeging is misschien dat `friet' de voorkeursspelling is volgens van Dale. Zitten we wat dat betreft in ieder geval goed.

Afgelopen week is het wereldrecord frietbakken verbeterd. Als je je afvraagt wat er aan te verbeteren valt, het gaat niet om kwaliteit maar om kwantiteit. Het vorige record stond sinds 2010 op 83 uur achterelkaar frietbakken, en vorig weekend heeft Daan Vernaillen (op de foto) dat record met overmacht naar boven bijgesteld tot maar liefst 125 uur. Grappig genoeg doken er nog wat andere al dan niet erkende duurrecords op, waardoor wat onduidelijkheid ontstond over hoe lang er gebakken moest worden. 125 uur is echter lang genoeg om de andere records te overtreffen.

Eigenlijk zou het best grappig zijn als Frietopia zo'n soort record in handen zou hebben, maar eerlijk gezegd is 125 uur me toch echt wat te lang.

Wij van Frietopia eten graag friet. We eten ook zeker meer friet dan de gemiddelde Nederlander, maar zo bont als de Britse Hanna Little maken zelfs wij het niet.

Hanna Little at van haar vijfde tot haar twintigste, dus vijftien jaar lang, niets anders dan friet. Sinds kort heeft ze met behulp van psychotherapie haar angst overwonnen en is pizza haar lievelingseten.

Natuurlijk willen wij niemand aanraden om vijftien jaar lang niets anders te eten dan friet (en droge toast), maar een blik op mejuffrouw Little toont aan dat ze er niet heel veel slechter van is geworden. Je mag best veel frietjes eten, elke dag lijkt ons niet aan te raden, maar het kan blijkbaar wel.